Διονύσης Σαββόπουλος 2 βιβλία: Βιογραφία και Αυτοβιογραφία
Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε πάντα ευρηματικός, χαρισματικός μπορώ να πω, τόσο στο καλλιτεχνικό του έργο, όσο και στην γενικότερη δημόσια παρουσία του, μέσα από συνεντεύξεις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές και άλλα πολλά.
Τον διακρίνει ένας εγωκεντρισμός που στην περίπτωση του συγχωρείται, μαζί με όλα όσα τον κατηγορούν όλοι όσοι δεν τον συμπαθούν για πολιτικές τοποθετήσεις, δοσοληψίες με την εξουσία, “δάνεια” απ’ τον Bob Dylan κ.α. που είναι τόσο μικρά κι ασήμαντα σε σχέση με το σύνολο της παρουσίας του.
Η συνολική του προσφορά, οι στιγμές που μας έχει χαρίσει τον κατατάσσουν στους κλασσικούς και διαχρονικούς δημιουργούς
Κάθε βιβλίο που τον αφορά έχει ενδιαφέρον, όπως εν προκειμένω οι δύο πρόσφατες εκδόσεις μια βιογραφία και μια αυτοβιογραφία
Βιογραφίες
Διονύσης Σαββόπουλος
συγγραφέας Δημήτρης Καράμπελας
Η αγάπη ενός νέου δοκιμιογράφου για τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου μετουσιώθηκε σε μια εμπεριστατωμένη μελέτη για το έργο και τις επιρροές του δημιουργού, τη σχέση του με τη δυτική τραγουδοποιία, την τομή που έφερε στο ελληνικό τραγούδι, τη συνομιλία του με
την παράδοση, τη σχέση του με την Αριστερά, την αντιπαραβολή του με το έργο του Χατζιδάκι και του Γκάτσου και το άνοιγμα της ιστορικής εμπειρίας σε γιορτή.
Περιγραφή
Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη του έκδοση (2003), το δοκίμιο του Δημήτρη Καράμπελα για το έργο του Διονύση Σαββόπουλου κυκλοφορεί σε αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη μορφή (2024), εξετάζοντας εκ νέου τα μορφικά και πνευματικά διλήμματα που έθεσε ο θεσσαλονικιός τραγουδοποιός παράλληλα με τη λειτουργία της ποίησης και του τραγουδιού στην ύστερη νεωτερικότητα.
Διατρέχοντας, χρονικά και θεματικά, όλες τις δημιουργικές περιόδους του Σαββόπουλου, απ’ το Φορτηγό ως τον Χρονοποιό, ο συγγραφέας διερευνά τη σχέση του με τη δυτική τραγουδοποιία (Ντύλαν, Μπρασένς) και την εγχώρια μουσική παράδοση, την καταγωγή της ρηξικέλευθης ποιητικής γλώσσας του, τις συγκλίσεις και τις ρήξεις με την Αριστερά, αλλά και την ανθρωπολογία του και τη διαφοροποίησή του με τις πνευματικές προϋποθέσεις των τραγουδιών του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Συγχρόνως, απομονώνει και αναπτύσσει διεξοδικά τα κεντρικά μοτίβα των σαββοπουλικών τραγουδιών: τον αμφίθυμο διάλογο με τη μητέρα-παράδοση, το πένθος, την ποιητική του κενού, την επίκληση ενός απρόσιτου Πνεύματος που θα ενοποιούσε τις κατακερματισμένες ανθρώπινες εμπειρίες σε γιορτή.
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Στο σημαντικό, στοχαστικό βιβλίο του Δημήτρη Καράμπελα Διονύσης Σαββόπουλος, που μόλις κυκλοφόρησε, ξεμπλέκονται όλες οι κλωστές του έργου του [του Σαββόπουλου] […]. Κι έπειτα όλες οι κλωστές μπλέκονται ξανά σ’ αυτό το κέντημα του πόνου που λάμπει και λάμποντας τρέμει σαν «αέρας», στο ιερό: το έργο του Σαββόπουλου.
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Αλλά μ’ αρέσει να ελπίζω ότι, εδώ κι εκεί, γύρω από γραπτές κατασκευές γεμάτες συγκίνηση, επιβιώνει ακόμη και σήμερα ένα είδος αναγνώστη όχι ολότελα τυπικού στα καθήκοντά του (υπολογίστε κι εμένα), ο οποίος προτιμάει να ψάχνει στην αγάπη την αλήθεια παρά το αντίθετο. Του ανατέθηκε [στο δοκίμιο αυτό] η ανυπόληπτη αλλά ευχάριστη ακρόαση της εξομολόγησης ενός ερωτευμένου που μεροληπτεί εξαιτίας του πυρετού που τον καίει: συγγραφέας ερωτευμένος με τον ήρωά του, που υψώνει τον έρωτά του στη βαθμίδα ενός γρίφου – του Πνεύματος. Απ’ αυτό τον πυρετό θερμαίνεται η ορατή λογοτεχνική ομορφιά πολλών από τις επιμέρους αναλύσεις που απαρτίζουν το βιβλίο, οι οποίες καρκινοβατούν ανάμεσα στο στοχασμό και σε μια απεριόριστα λυρική ανάγνωση του Σαββόπουλου, με συνέπειες όχι σπανίως συναρπαστικές.
Ευγένιος Αρανίτσης
Αυτό που λέμε «Σαββόπουλος» δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο «Σάββο», όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός.
Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό
μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος. Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο. Το ’χει. Σαν ρόλος, και σουξέ είχε και πείρα διαθέτει.
Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό.
Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιόνιο. Αυτόν ντύνεται.
Καλή ακρόαση, αγαπητοί μου, καλή ανάγνωση.
Δ.Σ.
Διονυσης Σαββοπουλος
Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι τραγουδοποιός, δηλαδή ερµηνευτής των δικών του στίχων και της δικής του µουσικής. Θεωρείται ο πρωτεργάτης της σχολής των Ελλήνων τραγουδοποιών οι οποίοι γράφουν µουσική, στίχους και τραγουδούν οι ίδιοι τα τραγούδια τους. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεµβρίου 1944. Σπούδασε νοµικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εξέδωσε δισκογραφικά 14 κύκλους τραγουδιών του, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις έξι συναυλιών και παραστάσεών του. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τη χούντα το 1967. Έδωσε συναυλίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσµο. Έγραψε µουσική για παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας και στην Επίδαυρο, και για τον κινηµατογράφο. Έχουν κυκλοφορήσει πέντε βιβλία µε στίχους, παρτιτούρες και συνεντεύξεις του από τις εκδόσεις Ίκαρος, Ιθάκη και Πολύτροπον, και η συλλογή Η σούµα, η επιτοµή του συνόλου των στίχων του, από τον Ιανό. Είχε δικές του εκποµπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Το 2017 ανακηρύχθηκε επίτιµος διδάκτορας του Τµήµατος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Οικογενειακή κατάσταση: Έγγαµος, µε την Άσπα, από το 1967. Τέκνα: Κορνήλιος (1968) και Ρωµανός (1972). Εγγόνια: Διονύσης (2004) και Ανδρέας (2006).
Τηλεοπτική συνέντευξη στην ET1 31 Ιανουρίου 2025
Κι ένα πρόσφατο ενδιαφέρον συνοπτικό ντοκυμαντέρ από το News 24/7
