Io La Conoscevo Bene (1965), OST by Piero Piccioni
Το “Io la conoscevo bene” ελληνικός τίτλος: “Την ήξερα καλά” είναι μια ιταλική κωμωδία δραματική ταινία του 1965 σε σκηνοθεσία Antonio Pietrangeli με πρωταγωνίστρια τη Stefania Sandrelli. Το 2008, η ταινία συμπεριλήφθηκε στις 100 ιταλικές ταινίες του Υπουργείου Πολιτιστικής Κληρονομιάς που πρέπει να σωθούν, μια λίστα με 100 ταινίες που «άλλαξαν τη συλλογική μνήμη της χώρας μεταξύ 1942 και 1978» Σύνοψη της πλοκής: Η Adriana (Stefania Sandrelli) είναι μια επαρχιώτισσα Ιταλίδα νεαρή που μετακομίζει στη Ρώμη επειδή θέλει να γίνει διάσημη
την μουσική υπογράφει ο Piero Piccioni
Ο Piero Piccioni, 6 Δεκεμβρίου 1921 – 23 Ιουλίου 2004) ήταν Ιταλός συνθέτης μουσικής ταινιών.
Πιανίστας, οργανίστας, μαέστρος, συνθέτης, ήταν επίσης ο παραγωγικός συγγραφέας περισσότερων από 300 σάουντρακ ταινιών. Έπαιξε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο το 1938 με το Big Band του «013», για να επιστρέψει στον αέρα μόνο μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας το 1944. Το «013» ήταν το πρώτο ιταλικό συγκρότημα τζαζ που μεταδόθηκε στην Ιταλία μετά την πτώση του φασισμού . Γεννήθηκε στο Τορίνο του Πιεμόντε. Το πατρικό όνομα της μητέρας του ήταν Marengo, εξ ου και το ψευδώνυμό του Piero Morgan, το οποίο υιοθέτησε μέχρι το 1957.
Όταν μεγάλωνε, ο πατέρας του Attilio Piccioni (εξέχον μέλος του Ιταλικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος με τη μεταπολεμική ιταλική κυβέρνηση), τον πήγαινε συχνά για να ακούσει συναυλίες στα EIAR Radio Studios στη Φλωρεντία. Έχοντας ακούσει τζαζ σε όλη του την παιδική ηλικία (λάτρευε τη μουσική των Art Tatum και Charlie Parker) και παρακολουθώντας σπουδές στο Conservatorio Luigi Cherubini, ο Piero Piccioni έγινε μουσικός.
Ο Piccioni έκανε το ντεμπούτο του στο ραδιόφωνο στα 17 του με το 013 Big Band του το 1938, αλλά επέστρεψε στον αέρα μόνο μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας το 1944. Οι 013 του ήταν το πρώτο ιταλικό συγκρότημα τζαζ που μεταδόθηκε στην Ιταλία μετά την πτώση του φασισμού.
Επηρεάστηκε στη χρήση της τζαζ από κλασικούς συνθέτες του 20ου αιώνα και αμερικανικές ταινίες. Οι σκηνοθέτες που του άρεσαν ήταν οι Frank Capra, Alfred Hitchcock, Billy Wilder και John Ford. Επιπλέον, θαύμαζε τον συνθέτη της μουσικής ταινιών Άλεξ Νορθ.Άρχισε να γράφει δικά του τραγούδια και σύντομα μπόρεσε να εκδώσει μερικά από τα έργα του από τις εκδόσεις Carisch.
Ο Piero Piccioni ήρθε σε επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου στη Ρώμη τη δεκαετία του ’50, όταν ήταν δικηγόρος που εξασφάλιζε τα δικαιώματα ταινιών για Ιταλούς παραγωγούς όπως ο Titanus και ο De Laurentiis. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι είχε τηλεφωνήσει στον Πιτσιόνι για να παίξει ένα ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του Λουίτζι Πολιντόρο, ενός από τους μαθητευόμενους του. Η πρώτη μουσική του Piccioni για ταινία μεγάλου μήκους ήταν το Il mondo le condanna (1952) του Gianni Franciolini. Κατά συνέπεια άλλαξε το «τόγκα» του δικηγόρου του για μαέστρο. Ανέπτυξε στενές εργασιακές σχέσεις με τους σκηνοθέτες Francesco Rosi και Alberto Sordi και δημιούργησε ισχυρούς προσωπικούς και επαγγελματικούς δεσμούς μαζί τους.
Πολλοί σκηνοθέτες αναζήτησαν τον Piero Piccioni να παίξει τα soundtracks για τις ταινίες τους: Francesco Rosi, Mario Monicelli, Alberto Lattuada, Luigi Comencini, Luchino Visconti, Antonio Pietrangeli, Bernardo Bertolucci, Roberto Rossellini, Vittorio De Sica, Lina Wertmullers, Diinnoto και άλλοι.
Οι μουσικές του ταινίες περιλαμβάνουν Il bell’Antonio, Contempt, The 10th Victim, More Than a Miracle, The Deserter, The Light at the Edge of the World, Puppet on a Chain, Lucky Luciano, Camille 2000, The Nun and the Devil, Swept Away, Christ Stopped at Eboli, Fighting Back και πολλές ταινίες Alberto Sordi. Του αποδίδονται πάνω από 300 soundtrack και συνθέσεις για ραδιόφωνο, τηλεόραση, μπαλέτα και ορχήστρα. Μεταξύ των αγαπημένων του τραγουδιστών ήταν η σόουλ τραγουδίστρια Shawn Robinson και η γεννημένη στο Εδιμβούργο Lydia MacDonald.
Ο Piccioni κέρδισε πολλά βραβεία κύρους, όπως το βραβείο David di Donatello για την ταινία Swept Away (1975), το βραβείο Nastro d’argento για την ταινία Salvatore Giuliano του Francesco Rosi (1963), το Prix International Lumière 1991, το βραβείο Anna Magnani 1975 και το Vittorio De Βραβείο 1979. Το τραγούδι του “Traffic Boom” εμφανίστηκε ως το τραγούδι για τη φανταστική ταινία Logjammin’-in-a-movie στο The Big Lebowski. Το τραγούδι “It’s Possible” έγινε δείγμα από τον Hollywood JB για το “Jermaine’s Interlude” του DJ Khaled στο άλμπουμ του Major Key, καθώς και στο “Waiting On” του Lucki.
Το 1953 ο Piccioni ενεπλάκη στο σκάνδαλο Montesi, αφού προσδιορίστηκε από τους δημοσιογράφους ως ο «ξανθός» που παρέδωσε τα ρούχα της Wilma Montesi μετά τον θάνατό της. Τις κατηγορίες αποκήρυξε ο δημοσιογράφος Marco Cesarini Sforza μετά από νομική πίεση.
Πέθανε στη Ρώμη στις 23 Ιουλίου 2004 από άγνωστα αίτια.
