Μάνος Λοΐζος
Ευδοκία (1972) OST
πληροφορίες για την ταινία από το wiki pedia
Η Ευδοκία είναι ελληνική ταινία του 1971. Κέρδισε βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έγινε διάσημη για το μουσικό θέμα της, ένα ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος, που πλέον θεωρείται κλασικό. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Αλέξη Δαμιανού. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι: Γιώργος Κουτούζης, Μαρία Βασιλείου, Χρήστος Ζορμπάς και Κούλα Αγαγιώτου.
Σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας, ο λοχίας πεζικού Γιώργος Μπάσκος (Γιώργος Κουτούζης) θα γνωρίσει την Ευδοκία (Μαρία Βασιλείου), μία πόρνη. Οι δυο τους ερωτεύονται κεραυνοβόλα και παντρεύονται. Αλλά ο συντηρητισμός της επαρχίας, οι κατεστημένες αξίες, το κοινωνικό σύστημα και οι προκαταλήψεις δυσκολεύουν τη ζωή τους. Η απόπειρά τους να αντιμετωπίσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αποτυγχάνει και συντρίβεται, όπως στις αρχαίες τραγωδίες.
O Μάνος Λοΐζος κρατάει τον τζουρά του Γιώρργου Μουφλουζέλη, που με αυτόν ο Θάνάσης Πολυκανδριώτης έπαιξε στις ηχογραφήσεις
Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
Σχεδόν μυθικές διαστάσεις έχει πάρει το μουσικό θέμα της ταινίας, ένα ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος. Το ζεϊμπέκικο αυτό χορεύει ο λοχίας Μπάσκος στα πρώτα λεπτά της ταινίας, στο μαγαζί που συναντά για πρώτη φορά την Ευδοκία, η οποία του χτυπά παλαμάκια, προκαλώντας την οργή του νταβατζή της, ενός διεφθαρμένου πρώην χωροφύλακα. Όταν τελείωσε με τη μουσική του ζεϊμπέκικου, ο Λοΐζος το έδωσε στον Λευτέρη Παπαδόπουλο για να του γράψει στίχους, αλλά ο Παπαδόπουλος αρνήθηκε λέγοντάς του ότι «αυτό το πράγμα δεν παίρνει λόγια, δεν υπάρχουν στίχοι να το υποστηρίξουν». Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, το συγκεκριμένο κομμάτι αναδείχθηκε στο πιο διάσημο ίσως ζεϊμπέκικο στην Ελλάδα, και ανάμεσα σ´ αυτούς που το χόρευαν ήταν και ο Έλληνας πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου.
Γυρίσματα
Παρόλο που σύμφωνα με το σενάριο η ταινία διαδραματίζεται σε «μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας», στην πραγματικότητα τα γυρίσματα έγιναν εξ ολοκλήρου στην Αττική (μεταξύ άλλων σε Χαϊδάρι, Αιγάλεω, Αγία Παρασκευή και Κηφισιά).[5] Η διάσημη σκηνή του ζεϊμπέκικου γυρίστηκε σε ένα ταβερνάκι στην Κάτω Κηφισιά.
Σύνοψη της υπόθεσης
Ένας λεβεντόκορμος και μπρούτος λοχίας, ο Μπάσκος (Γιώργος Κουτούζης), γνωρίζει σε μια ταβέρνα μια μοναδικής ομορφιάς και ζωικότητας πόρνη, την Ευδοκία (Μαρία Βασιλείου) και την ερωτεύεται. Εκείνη τον ξεχωρίζει απ’ τους άλλους άντρες κι αρχίζει να κάνει παρέα μαζί του, αλλά ο προστάτης κι αγαπητικός της (Χρήστος Ζορμπάς) αντιδρά βίαια. Ο σύντομος ερωτικός δεσμός των δύο νέων οδηγείται σε ποικίλες αμφιταλαντεύσεις. Όταν όμως ο λοχίας απολύεται και είναι έτοιμος να ριχτεί στη μάχη της ζωής, ο προστάτης της Ευδοκίας και οι φίλοι του επανέρχονται, τον ξυλοκοπούν και του παίρνουν την κοπέλα για να συνεχίσουν να την εκμεταλλεύονται.
Διευθυντής Φωτογραφίας
ΜΑΓΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Μοντάζ
McCARTHY MATT
Ηχολήπτες
ΔΕΣΠΟΤΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ANSCOMBE TONY
Ενδυματολόγος
ΑΝΔΡΕΑΔΟΥ ΤΖΟΥΛΙΑ
COM_DIGITAL_COLLECTION_ASSISTANTSDIRECTOR_LABEL
ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ ΛΑΚΗΣ, ΖΕΡΒΟΣ ΝΙΚΟΣ
Βοηθοί διευθυντή φωτογραφίας
ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΕΡΟΝΤΗΣ ΕΡΡΙΚΟΣ
Διευθυντής Παραγωγής
ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Μακιγιάζ
ΑΝΔΡΕΑΔΟΥ ΤΖΟΥΛΙΑ
Οπερατέρ
ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΕΡΟΝΤΗΣ ΕΡΡΙΚΟΣ
Την φωνή της Ευδοκίας ντουμπλάρει η Ελένη Ροδά και του λοχία ο Χρήστος Τσάγκας
Ολόκληρο το Sountrack του Μάνου Λοΐζου στο playlist
Ενδιαδέροντα links
https://www.domabooks.gr/evdokia
https://xronos.gr/genika/eydokia-40-hronia-apo-tin-tainia-orosimo-toy-ellinikoy-kinimatografoy
Ένα κειμενο του Αλέξη Δαμιανού που αλιεύθηκε από το facebook
Με τον καλύτερό μου φίλο,
Σίμωνα Ταπεινό, ακολουθήσαμε
εκείνη την κοπέλα του Λούνα Παρκ
που έδινε στη σκοποβολή τα βελάκια.
Και αυτή μας οδήγησε
στις πρώην στέρνες, σε κάτι παράγκες
που έμενε με το φίλο της.
Και μπήκαμε και μας κέρασαν
ψωμί και κρασί.
Βγήκα ύστερα και κοίταγα και δεν
υπήρχε καθόλου νερό στις στέρνες,
αλλά σε μια ξερολιθιά, χωρίς
καθόλου χώμα, χωρίς καθόλου νερό,
είχε ανθίσει ένα ραδίκι,
ένα λουλούδι πανέμορφο.
Με τον ήλιο μόνο είχε ανθίσει,
με τον ήλιο μόνο ζούσε.
Αυτή ήταν η ιδέα μου,
όλης της ταινίας ”Ευδοκία”.
Ένα λουλούδι
που τα καταφέρνει μες στην πέτρα.
Η Ελλάδα, δηλαδή…
Την άλλη μέρα
κάθισα κι έγραψα το σενάριο.
Όταν προβλήθηκε,
το 1971, στους κινηματογράφους,
η ταινία συνάντησε την εχθρότητα.
Διάβασα λοιπόν και γέλασα
ότι σήμερα έχει αναγνωριστεί ως μία
από τις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες.
Κανείς επαγγελματίας ηθοποιός δεν
θα μπορούσε να παίξει όπως η Μαρία
Βασιλείου και ο Γιώργος Κουτούζης,
γιατί είναι φθαρμένοι οι περισσότεροι,
από την ημέρα που αρχίζουν
να είναι ηθοποιοί.
Τους βαραίνει η ημιτελής κουλτούρα,
η ημιτελής εκπαίδευση, αλλά και ένας
θεσμός ανεύθυνων δασκάλων
που οδηγεί
ακόμα και τους πιο ταλαντούχους
στην ύπνωση του ενστίκτου.
Έγινα ηθοποιός
από βιοπορισμό και από ασικλίκι.
Έπαιξα στην τηλεόραση από πείσμα,
όταν κάποιοι με προκάλεσαν
ότι κάνω ποιοτικό θέατρο επειδή
δεν μπορώ να κάνω κάτι εμπορικό.
Και θύμωσα τόσο που πήγα στο
σήριαλ ”Παράξενος Ταξιδιώτης”
και όταν έφυγα από την τηλεόραση
είχα το καλύτερο κασέ
αλλά ντρεπόμουν και το θεωρούσα
αίσχος αυτό που έκανα.
Οι Έλληνες ένα πράγμα μπορούμε
να κάνουμε ανταγωνιστικό,
πνευματικές πράξεις,
και όχι να μιμηθούμε τη γιγαντιαία
κινηματογραφική βιομηχανία που
αναζητεί διακαώς το μέγα τίποτε.
Οι Έλληνες
πρέπει να κάνουν Τραγωδίες.
Έχουμε ένα ναό έτοιμο.
Έχουμε μία ευθύνη.
Αλέξης Δαμιανός
και ενα φωτογραφικό άλμπουμ με εικόνες από την ταινία
